Dus, waar zal ik beginnen? Ik heb de afgelopen twee weken zó veel gedaan dat het moeilijk wordt om mijn verhaal kort en bondig op papier te zetten. Ik ga een poging wagen. In een op het oog luxe ogende maar in realiteit krakkemikkige nachtbus. Met behulp van mijn telefoon, want om een of andere duistere reden heeft mijn gloednieuwe tablet het begeven…

Tijd voor een fatsoenlijk afscheid op de maandagochtend is er niet, want zoals gewoonlijk ben ik aan de late kant. Ik werp een laatste blik op het complex, geef de Schotse coördinator Phil een vluchtige hand en de achterblijvende medevrijwilligers een ietwat geforceerde knuffel. Met een groep van tien man gaan we op reis met de trein, met als eindbestemming de noordelijke stad Chiang Mai. De helft van de groep bestaat uit Hollanders: dat wordt leuk!

Het is bloedheet in de trein. Gelukkig doen ze hier niet moeilijk en mag het raam wagenwijd open. Zo voel ik een paar uur lang een föhn-achtige wind in mijn gezicht. Het is vandaag zó vochtig dat mijn broek bijna vastplakt aan mijn bankje. Van hout. Die luxe, zachte NS-stoelen kennen ze hier natuurlijk niet. Gelukkig is er wel genoeg ruimte voor onze backpacks, die zijn doordrenkt van het zweet. Verder is de eerste rit – die zo’n vier uur in beslag neemt – best vermakelijk met alle Nederlanders bij elkaar. Het landschap onderweg is mooi maar vreemd: platteland met hier en daar gigantische bergketens, die plotseling tevoorschijn komen en ook zo maar weer verdwijnen.

Onze eerste stop is in het nietszeggende plaatsje Noen Makok, waar we lunchen en die nacht verblijven in een boerderij. We worden erheen gebracht met een tractor, lekker boers. In de wijde omgeving is eigenlijk vrijwel niks te doen, behalve een tempel, een lokale markt en dus die boerderij. Ze houden er onder meer kikkers en vissen. En er is een grote moestuin. Veel ‘lokaler’ dan deze plek ben ik tot nu toe nog niet geweest. De avond brengen we door op de markt, waar zoals gewoonlijk genoeg lekker te vinden is. Omringd door ontelbaar veel insecten brengen we de nacht door, om de volgende dag onder meer exotische fruitsoorten te proeven op de boerderij en door te reizen naar de plaats Uttaradit.

In deze middelgrote stad rusten we uit in ons hotel en balen we van de ranzige pizza’s in het nabijgelegen winkelcentrum. Gelukkig is de bar naast het hotel wél een succes. Met frisse tegenzin bezoeken we de volgende morgen een lokale school. We houden één voor een één een speech voor een grote groep kinderen. Je voelt je net een filmster, dankzij de manier waarop de kinderen naar je kijken. De hele ochtend lang spelen we – onder leiding van de relatief goed Engels sprekende docente - spelletjes met de kinderen. Ze genieten er zichtbaar van. Aan het einde van de les in het selfie-time: hele hordes kinderen poseren voor een foto met ons, de vrijwilligers. Meerdere meisjes zeggen van me te houden en een jongetje wil met me trouwen.

Met een rooie kop en bezwete rug verlaten we de school en gaan we op weg naar een waterval in de heuvelachtige jungle, die ligt verscholen tussen verschillende nationale parken. Hier poseer ik als tarzan en kijk ik toe hoe de waaghalzen van de groep zichzelf met behulp van een touw aan een boom in het ondiepe water laten storten. Bovenop de waterval voer ik met mijn spirituele Italiaanse vriend Ludovico enkele meditatie-bewegingen uit, waarna we de rest van de dag doorbrengen op een lokaal festival in een park. Zeer sfeervol en kleurrijk, vooral dankzij de vele lichtjes en lampionnen in de bomen, waarvan we geen idee hebben waarom ze er hangen. Onze lieve gids kan het ons niet vertellen, ze spreekt namelijk nauwelijks Engels. Later op de avond wonen we een rock-concert bij en doen we ons tegoed aan insecten en mierzoete Thaise toetjes.

We vervolgen onze reis en doen de volgende dag de middelgrote stad Langpang aan. De route ernaartoe is adembenemend: een groen, glooiend landschap vol beekjes, rotsen en vergezichten. Het is duidelijk te zien dat we nu in het ruige noorden zijn beland. In Lampang bezoeken we twee extreem niet-toeristische tempels. Vergeleken met de tempels die ik al heb gezien, zijn deze een beetje ‘gewoontjes’. Al komt dat waarschijnlijk door het grote aantal tempels dat ik inmiddels heb bewonderd. Die avond is het genieten geblazen: we eten onbeperkt sushi in een sushi-bar en luisteren naar livemuziek in een barretje aan de oever van de rivier de Wang, die dwars door de stad loopt.

De volgende trip is een bezoek aan een olifantenreservaat. We krijgen een vermakelijke maar enigszins kunstmatige show te zien. De olifanten worden in bedwang gehouden door middel van een haak, wat niet bepaald de sympathie wekt van de bezoekers. Later op de dag zijn we opnieuw op een markt te vinden. Hier verkopen ze de meest bizarre producten die ik tot nu toe heb gezien: noem een willekeurig dier en de kans is groot dat ze het hier verkopen. Inclusief ingewanden. Het aanbod valt in ieder geval in de smaak bij de lokale bevolking, aangezien het er miegelt van de Thai. De markt is onze laatste halte voordat we in Chiang Mai aankomen.

Chiang Mai

Chiang Mai is de tweede stad van het land en dat merk je meteen: vergeleken met de plaatsen waar we al zijn geweest, hangt er in Chiang Mai een mondaine sfeer. De stad is niet zo groot, maar je kunt je er gemakkelijk een aantal dagen vermaken. Dat is wat ik las in mijn reisboekje, en het klopt: Chiang Mai is geweldig. We komen ’s avonds aan en gaan dus meteen op zoek naar eten. Ludovico en ik bestellen samen een typisch Noord-Thais menu voor 2. Het eten in deze streek is niet zo pittig, wel zeer smakelijk. De avond wordt nóg leuker wanneer we op zoek gaan naar een Thai bokswedstrijd en deze ook vinden. Voor nog geen 20 euro hebben we VIP-plaatsen, met de ring voor onze neus. Peter, de sociaal-gestoorde Chinees van de groep is er ook bij en geniet met volle tuigen. Het stadion is klein maar erg sfeervol en de Thaise muziek op de achtergrond – af en toe afgewisseld met opzwepende Amerikaanse tunes – maakt de sfeer nóg beter. Het publiek gaat tekeer bij iedere rake elleboogstoot. In totaal zien we zo’n vijf partijen, waarvan de confrontatie tussen een iele Thai en een kolossale Brit de meeste indruk maakt. Voldaan verlaten we het stadion en drinken we een biertje bij een bar in de buurt.

Maar Chiang Mai is méér dan eten, drinken en Thai Boksen. Zo staat er een tempel op de top van de berg naast de stad, de Soi Suthep. De hobbelige rit ernaartoe is de moeite waard, al is het wel behoorlijk koud bovenop de berg. En ik heb natuurlijk niet gedacht aan een trui of iets dergelijks. Gelukkig hebben ze warme chocomel bij het cafeetje op de top en bestaat het laatste stuk van de weg naar de tempel uit een trap. Geheel volgens de regels lopen we drie rondjes om de tempel (de preciezer religieuze reden hiervan ben ik even kwijt).

Mijn tijd in Thailand in georganiseerd groepsverband is bijna voorbij, maar niet voordat we stoppen bij een gigantisch winkelcentrum. Hier lunchen we en neem ik afscheid van het grootste deel van de groep. Alleen Linda, Lisa en ik blijven in Chiang Mai, de rest gaat terug naar Singburi of naar huis. Het is wel lekker om nu met een klein groepje verder te reizen. We boeken een prima hostel (kamers met twaalf man) aan de rand van het oude centrum en gaan op pad. Na wat sight-seeing (een paar tempels en monumenten) en een pijnlijke en ongemakkelijke Thaise Massage door ex-gedetineerden is het tijd voor de beroemde Chiang Mai Night Market en Night Bazar. En we worden niet teleurgesteld, want het is er erg leuk. Vooral het krokodillenvlees valt in de smaak.

De zondag komen we door met het bezoeken van de bekendste tempels van de stad, waaronder de Phra Singh Tempel, en een bloemenfestival. Net het Corso in Zundert, maar dan stukken minder boers. Ook vanavond zijn we te vinden in de massagesalon (deze keer minder pijnlijk) en op de Night Market, maar nu vooral om ‘hebbedingetjes’ te kopen. Alles op de markt kost toch zo goed als niks. Die avond maak ik ook kennis met een aantal hostelgenoten, waaronder een Fransman (Antoine) en Engelsman (Callum). Met hen kijk ik voetbal met bier. Geslaagde avond.

Na wekenlang sociaal te zijn geweest, heb ik even tijd voor mezelf nodig, dus trek ik er alleen op uit. Heerlijk. Ik bezoek onder meer de Chedi Luang Tempel, waar ik een selfie maak met een ruïne op de achtergrond. Op het fietsje (voor een paar euro kun je een hele dag een fiets huren) fiets ik naar het Hill tribe Museum waar ze een expositie hebben over de bergvolkeren in Noord-Thailand. Heel interessant. Het museum ligt aan een prachtig meer aan de rand van de stad, waar ik op m’n gemak een drankje doe en geniet van het uitzicht. Daarna ga ik weer de drukte in op mijn fiets en rijd ik in het spitsuur midden op een chaotische weg samen met honderden scooters. Een hele belevenis. Gelukkig bereik ik uiteindelijk ons nieuwe hostel, waar ik Lisa en Linda weer ontmoet. Het hostel is heel gemoedelijk: een vriendelijk Thais echtpaar runt het hostel en geeft je een warm welkom. Het is allemaal erg basic maat wel schoon. Prima dus.

Het hostel is vlakbij de Night Market, dus de keuze waar te gaan eten is eenvoudig. We spreken af met wat mensen die we hebben ontmoet in het vorige hostel. Met hen genieten we van de sfeer en de live muziek. We zitten bij een soort permanent foodtruck festival. Zeker een aanrader. Uiteindelijk zijn we met een grote groep en drinken we tot in de late uurtjes. Ben ik blij dat de zipline-trip pas morgenmiddag begint…

De zipline-trip is nogal eng maar tegelijkertijd ook heel gaaf. Ik heb geen idee wat me te wachten staat, want voor de verandering liet ik mijn reisgenoten – met enige moeite - deze trip boeken. Dat doe ik in het vervolg dus niet meer. Ziplinen is ziplinen, dacht ik. Verticaal, van boom naar boom. De eerste vrije val komt dus als een totale verrassing. Gelukkig zijn het er ‘maar’ vier en overleef ik ze allemaal, ondanks mijn hevige kater. Al met al een zenuwslopende maar gave dag, die we afsluiten met een diner in een lokaal restaurant, op aanraden van de hostel-eigenaar die we de volgende dag alweer vaarwel zeggen omdat we naar het afgelegen toeristenoord Pai vertrekken.

Pai

Samen met Antoine, Lisa en Dylan (een Canadees die ik heb ontmoet bij het ontbijt) reizen we naar Pai, dat vooral bekend staat om zijn relaxte sfeer en hippie-cultuur. En niets is minder waar: een slingerende weg met meer dan 700 bochten leidt ons naar de flower power-tijd, inclusief joints en dreadlocks. Op aanraden van anderen heb ik voor ons drieën een accommodatie geboekt genaamd Purple Monkey Backparkers, een door Canadezen gerund hostel. De sfeer is er ongedwongen en iedereen is vriendelijk en open. De meeste gasten zijn vrij alternatief, niet echt mijn type dus, maar ze zijn erg aardig en makkelijk in de omgang. Er is een zwembad (vol zweet en zonnebrand, dat wel), een voetbalveldje en een pooltafel. Het is er prima vertoeven voor een paar dagen, al zijn de bedden spijkerhard en de douches koud.

Een aantal vrijwilligers van de eerste weken sluit later aan in Pai en met hen genieten we van het relaxte leventje in Pai: chillen in het zwembad of in een hangmat, drinken in de bar, dansen op een festival in de jungle, varen op een bamboevlot in een grot, lopen over een WOII-brug, zwemmen in een warmwaterbron… het kan allemaal in er rond Pai. Maar vier dagen lang verblijven in een gehucht is wel genoeg, dus besluit ik om maandagochtend weer terug te keren naar Chiang Mai. Vanuit hier ga ik met Antoine een middag naar The Elephant Jungle Sanctuary om olifanten te voeren, aaien en wassen. We mogen zelfs met ze zwemmen. Een onvergetelijke ervaring. In de nacht van dinsdag op woensdag nemen we de bus naar Bangkok, waar me een hoop nieuwe avonturen te wachten staan…